Yıkıntılarda..yer yarıldı ,
Altı ve yirmi şubat’taydı ,
iki deprem...ikibin yirmi üç ,
Binalar toz-duman içinde ,
Bu depremdi yıkıldı...HATAY...
Sessiz ağlar , duyulmaz sesi...
Taş duvarlar hıçkırık sesi
Duyulmaz..bu açlığın sesi..
Tok...duymaz açların sesini ,
Bir bebek ağlar kucağında...
Anne memesi süt vermezdi ,
Depremin vurduğu çadırda .
Biten tüp , yağ , un .tuz , şekerdi ,
Hataylı ekmeğini yapar ,
Çadırlarda bu yaşamaktı....
Soğuk kış gününde ateş’de...
Sıcak çorbada ısınırlar..
Devlet yardımına uzanır..
Bitmeyen acılarda eller...
Koca ölmüş çocuk yetimdi...
Hatay depremi vurdu evi,,,
Onlar sokakta kalmışlardı .
Sel.. tufana döndü çaresiz ,
Çamur içindeydi çocuklar...
Konteyner evlerde çocuklar ,
Oyunları hep birlikteydi ,
Çocuklar oynuyor havuzda..
Tas , kova yıkanıyorlardı...?
Çocuklar fakirlik bilmezdi ,
Utangaç gülümser , ağlardı
Her sokak oyun bahçesidir..
Anne-baba sessizce ağlar...
Yıkıntı içinde bebekler...
Ses vermez taş altında canlar
İniltilere bağırırken...
Ses ver dedi.. tüm acılara .
Maden işçisi aramada...
Aramada köpekler bulur...
Çıkarır...depremzedeleri...
Toprağın içinden canlanır ,
Canın içinde can kurtulur...
Acı içinde ağlar canlar....!

DOKUZLU HECE VEZNİYLE YAZILMIŞTIR .