6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1195
Okunma
telaşın dipsiz kuyusuna düşmüş kalpten medet ummak benimkisi
ölülerim birikti ağlayamıyorum
öfke deyin siz ben hüzün diyeceğim süzülüyor damarlarımdan
astımlı bir asabiyet kastediyor nefesime
yaşayacak yer bulamıyorum, uzanacak bir kabirde
güzel anıları çağırıyorum serbest çağrışımlarla
hep terk edilişlerim hep yalnızlıklarım geliyor
kim kesiyor mutlu hatıraların yolunu
yaşama sevincimi katleden eden kim söyleyin
garip bir ihtiyar mesken tuttu yüreğimi yok gibi gideceği
gözlerim ayrı telden çalıyor ne ağlamaklı ne gülmekli
yalnızlık desem adına tüm bunların ayıp olacak dostlarıma
asabiyim zaten ettiğim yeter hayli zamandır
bir kavga etmediğim kelebekler birde güller kaldı
o da mevsimden olsa gerek her yer sarı yapraklarla kaplı
yoksun işte ondan
Cevap Yaz