melankolitelaşın dipsiz kuyusuna düşmüş kalpten medet ummak benimkisi ölülerim birikti ağlayamıyorum öfke deyin siz ben hüzün diyeceğim süzülüyor damarlarımdan astımlı bir asabiyet kastediyor nefesime yaşayacak yer bulamıyorum, uzanacak bir kabirde güzel anıları çağırıyorum serbest çağrışımlarla hep terk edilişlerim hep yalnızlıklarım geliyor kim kesiyor mutlu hatıraların yolunu yaşama sevincimi katleden eden kim söyleyin garip bir ihtiyar mesken tuttu yüreğimi yok gibi gideceği gözlerim ayrı telden çalıyor ne ağlamaklı ne gülmekli yalnızlık desem adına tüm bunların ayıp olacak dostlarıma asabiyim zaten ettiğim yeter hayli zamandır bir kavga etmediğim kelebekler birde güller kaldı o da mevsimden olsa gerek her yer sarı yapraklarla kaplı yoksun işte ondan |
Duygusu, kurgusu ve anlatımı oldukça sıradışı bir şiir...
Tadı doğallığında gizli sanırım...
Saygılarla