0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
96
Okunma
Kimse duymadı içimde yıkılan evi,
Ses etmeden söküldüm duvarlarımdan.
Bir adın vardı…
Artık hiçbir harfe sığmıyor.
Bir aynanın arkasına gizlendim,
Gördüğün yansımam değildi.
Ben hep görünmeyen yerde kaldım
Gözkapaklarının içi kadar karanlık.
Zaman, unutanların değil,
Unutulanların kalbinde ağır geçer.
Sen takvimi çevirdikçe,
Ben aynı günde donup kaldım.
Aşk, bazen bir suskunluktur.
Sen sustun ben sustuğuna yanarak kaldım.
Dilimin ucunda bir “kal” vardı
Ama dudaklarım senden önce gitmişti.
Bana kalan bir boş sandalye,
Bir çay bardağında eksilen nefes…
Senden sonra her şey yerli yerinde
Ama ben, kendimde değilim.
Unuttun mu?
Ben hâlâ o şiirin içinde,
Sana yazılmamış bir dizede bekliyorum.
Silinmiş bir isim gibi,
Ama hâlâ içini yakan bir iz gibi…
5.0
100% (2)
