Eskiden şehirdeydi huzur, köydeydi sevinç,
Sokaklar temizdi, yüreklerde bir incelik.
Komşu komşunun halinden anlardı hâlâ,
Bir selâm, bir ekmek, yeterdi dostluğa.

Çocuklar hayâlıydı, büyükler edepli,
Ahlâk bir servetti, yalan en büyük dertti.
Örfle büyür, gelenekle yaşardı insan,
Dededen kalma sözle eğilirdi başlar.

İman cebinde değil, yürekte taşınırdı,
Para değil, alın teriyle övünülürdü.
Şükür vardı sofrada, kanaat vardı elde,
Yüzü gülerdi fakir, inançla her derde.

Atatürk bir meşale yaktı geceden,
"Yurtta sulh" dedi, "Milletle el ele."
Kurdu bu yurdu emekle, canla başla,
Kan döküldü, ki çocuklar gül oynasın sabaha.

Ama şimdi soruyorum; ne oldu bize?
Kardeş kardeşe düşman bakıyor gizlice.
Hırs, kin, menfaat kuşatmış gönülleri,
Edep unutulmuş, sanki silinmiş her biri.

Biz böyle değildik, biz böyle doğmadık,
Toprağımız ana, bayrağımız candı aziz.
Yeniden dirilmeli, dönmeliyiz özümüze,
Birlikle, sevgiyle çıkılır her düze.