“Sevda; bazen bir insanın adında gizlenir, bazen de bir insanın sabrında büyür…”


Yüreğimden taşan karanlığı bile aydınlatan sevgimsin sen,
omuz başımda bir yaradan damlası gibi durmuş,
yüreğimi ezgili bir merhametle tutmuşsun.
Bütün şehir üstüme yürüdüğünde,
senin avuçlarınla büyüttüm cesaretimi.
Yolumu çizen pusula,
sessizce uzatılmış bir ekmek,
susuz dudaklara dökülen serin bir su gibi
varlığına tutunarak geçtim yoklukları.

Adını andığımda dilimden taşan dua,
yüreğimde bir kök, bir sancı, bir başeğişsin.
Kimse bilmez;
akşamları sokak lambaları kadar yorgun,
sabahları kuş kanadı kadar hafifsin.
Ben bilirim;
bir insan, kendinden geçer de
yine de kendini sana saklar…
Ben sakladım.
Dünyanın bütün kalabalıkları sussa da,
adının yankısını duyarım içimde.

Sensiz bir nefes bile eksik,
bunu anlatmak dilin harcı değil,
ancak gözlerinle görürsün.
Benim ellerimle dokunup
senin teninde saklanmış hatıralara,
acıyı bal eylediğin gecelere,
birlikte göğüs gerdiğimiz
yoksulluğun bile kardeş sayıldığı günlere,
orada bulurum asıl adını.

Sevemez kimse seni.
Bir dilim sıcak ekmek gibi bölündüğün sofrada,
bir çocuğun düşlerini bile önüne koyduğun sofrada,
sana sevmek yetmez;
sana merhamet gerekir,
sana dua gerekir,
sana yürek gerekir.
Benim yüreğim…
tek başına yetmez belki,
ama sonsuza kadar yanında kalacak kadar güçlüdür.

Gönlümde kurduğum bir mabedsin,
kimseye anlatamayacağım kadar derin,
kimsenin el sürmeye cesaret edemeyeceği kadar kutsal.
Yaşamak,
bir gün bitecekse bile
seni sevmek bitmeyecek.
Çünkü sana tutunan insan,
kendi hikâyesinin de tutunacak bir dalı olduğunu bilir.
Ben o dalı kırmadım,
sen de kırma olur mu?

Gözlerim sana dokunur,
yorgun kelimelerim sana konar,
solgun dualarım bile sana akar.
Kimse sevemez seni benim kadar,
kimse taşıyamaz yükünü benim kadar,
kimse bilmez,
ben sana kaç defa yenildim de
yenilmekten vazgeçemedim


“Bil ki, seni sevmekten vazgeçersem; kendim olmaktan da vazgeçmişimdir.”


"Sevemez Kimse Seni-2"

Peri Feride ÖZBİLGE

04.07.2025