bugün tadım yok
dilime vuran bir tuz tadı
yaralarımı yalayan rüzgâr bile sormuyor
“canın yanıyor mu?” diye
bir dut yaprağı gibi savruluyorum
rüzgâr kimin umrunda

bugün tadım yok
birikmiş suskunlukların küf kokusu
kaplıyor odamı
boğazımda düğümlü cümleler
“ben de insanım” diye bağırasım var
ama sesim, içime gömülmüş
dilsiz bir kuyuya düşmüş

bugün tadım yok
taşıdığım yük omzuma değil
kemiğime işlemiş
bazen uyandığımda
kendime bile yabancı
aynaya sığmayan bir gölge
varlığını unutur gibi
kendi ellerimi tanımaz oldum

bugün tadım yok
birinin tenimde nefes olmasını isterdim
gözlerimin dibine inip
oradaki karanlığı
bir mumla aydınlatmasını
bana
“burası hâlâ insana ait” demesini
ama olmuyor
kimsenin gücü yetmiyor
çünkü ben
kendi karanlığımla baş başa bırakıldım

bugün tadım yok
yıllardır taş gibi susan omuzlar
ne bir sarılmayı
ne bir başımı koyacak yeri bilir
bir zamanlar “sevda” dediklerim
şimdi sanki küle dönmüş
o külde yanacak bir kıvılcım arıyorum
bulamıyorum
hep eksik
hep soğuk

bugün tadım yok
çünkü
bir insanın yalnızlığı
bütün koca evrenden daha ağırmış
öğrendim
öyle ağır ki
sırtımda kambur değil
dünyanın kendisi var
buna rağmen
ayakta kalmak zorundayım
çünkü yıkılırsam
bir daha kalkamam
kimse de elimden tutmaz

bugün tadım yok
gözlerime astığım perdelerde
görmekten korktuğum bütün yaralar
bana kendini gösteriyor
kimse anlamıyor
bir insanın içinde kırılan aynaların
nasıl kanattığını

bugün tadım yok
ömrümün ortasında yitirdiğim
o çocuk gülüşleri
şimdi paslanmış anahtar gibi
açılmıyor
bütün kapılar yüzüme kapalı
ben de içimde bir odaya
kilitlemişim kendimi

bugün tadım yok
dünyaya bedel bir yalnızlık
bazen baş ucumda oturuyor
nefesimi sayıyor
ölmedim diye sevinemiyorum
yaşadığımı bile hissedemiyorum
ruhum, ayak bileklerime bağlanmış
bir zincir gibi ağır

bugün tadım yok
uçurum gibi suskunluğuma
bir çığlık atacak cesareti
kim verebilir bana
hangi melek
hangi dua
hangi iyi niyet
bu dev gölgeden
çekip çıkarabilir kalbimi?

bugün tadım yok
umut desen
un ufak
hayal desen
kurak bir toprak
ellerimle büyüttüğüm düşler bile
benden yüz çevirmiş
bir yetim gibi bakıyor
sesime suskun

bugün tadım yok
ama bil ki
bir mum kadar ışık
yine de saklı
gözbebeklerimde
bir gün
bir insan
orada bir kıvılcım yakar belki
yine de orada tutuyorum umudu
çünkü biliyorum
bir insan
bir insana
dünyayı yeniden kurabilir

bugün tadım yok
ama yarın
belki
bir çiçek
bütün bu küllerin içinden
başını uzatır
ve ben
ilk defa
kokusunu duyabilirim
hayatın
belki yarın
bir tohum tomurcuklanır içimde
belki bir mucize
sızar uykularıma
kim bilir…

bugün tadım yok
ama
hayallerimi yine de
bir köşede
ufak bir mum gibi saklıyorum
çünkü biliyorum
küllerin bile
bir gün
ateşe dönüşecek umudu var

Peri Feride ÖZBİLGE

03.07.2025