hüzünlü bir zeytin ağacıyım,
yapayalnız…
dallarımda eski sevdaların kırıntısı,
kökümde susmuş öyküler var.
bir zamanlar
çocuklar gülümserdi gölgemde,
şimdi yalnız
rüzgârla söyleşirim her akşamüstü.

gövdem
çatlamış bir tarih gibi,
her çentik bir anı,
her yara bir vedadır.
yıldızlar bile uğramaz oldu artık
dallarımın arasına.
ay, eskisi gibi dokunmuyor tenime.

ben,
taş duvarların unuttuğu
bir ovada,
rüzgârla yaşlanırım her gün biraz daha.
ne bir serçe konar umutla,
ne bir çift el değmiş
kuruyan yapraklarıma.

bilirim,
herkes kendi mevsimini taşır içinde;
ben ise
yüzlerce kıştan kalma
bir hatıra gibi kalırım geride.
kimse bilmez,
bir ağaç da ağlayabilir geceleri,
çiğ düşmüş yapraklarımda
gizli gözyaşlarım var.

yine de direnirim,
çünkü
zeytin ağacı düşmez kolay kolay toprağa…
ama her yalnızlık
biraz da ölümdür bana.
21.06 2025-Fethi Akın