gece aydınlığından
gün karanlığına

birleşmiyor harfler
zorla itiştiriyorum
bir şiire ihtiyacım var
bir cümlede boğuluyorum

nefesi kesiliyor kuşların
uçurtmaların kopuyor ipi
ağaçlar saklıyor gölgesini
ben kendi gölgemden kaçıyorum

mekanı değişmeyen yalnızlığıma armağan
bu sessiz baş kaldırış
bu salkım saçak hayat
heybemde kalan artıklarla
topluyorum zamanı
bu koşuşturma
bu kavuşamama evresi
sende soluklanmak
seninle soluk almak
tarihin en can alıcı olayı olarak
geçiyor kayıtlara

çaresiz
takatsizim
içimdeki gül bahçeleri
yangına armağan ediliyor
gözlerine susamak ve susmak
ömrümün en can alıcı talihi oluyor

yokluğunun sürgün günlerinde
mutluluktan borç günler dileniyorum
bir kenarda bir başıma
tekini kaybetmiş kol düğmesi gibi
işe yaramaz bir halde duruyorum

faruk yamen