Herkes “zamanla geçer” der suskunluğa,
Ama kırılmış bir kalp, saate bakmaz.
Ne takvim iyileştirir seni,
Ne de geçen günler unutturur acını.
İçinde bir şey dağılmışsa,
Zaman sadece o enkazı örtmeyi bilir.
Ama sen hâlâ altında nefes nefese kalırsın,
Hiç kimse görmez, duymaz, hissetmez seni.
Zaman geçer evet…
Ama o yarayı taşırsın ömrün boyunca.
.
Bir sızı var ya,
O en çok sessizlikte konuşur.
Ne gece susturabilir onu,
Ne de bir teselli kapatabilir açığını.
Kendinle baş başa kaldığında,
İlk dokunduğun yer olur orası.
Belki kimse kırmak istemedi seni,
Ama kırılmışsın bir kere…
Ve o çatlakta büyür tüm yalnızlıklar.
Kalbin kırık dökükse… zaman merhem değil.
:
Bazı acılar görünmez, anlatılmaz kimseye,
Çünkü anlatınca küçülür sanırlar…
Oysa o acı, yüreğini avuç gibi kaplamıştır,
Gözyaşın içinde değil, bakışında saklıdır.
Bir tebessümle örtmeye çalışırsın kendini,
Ama gülüş bile ağlar bazen içten içe.
Dokunulmamış bir yaradır kalbin,
Kimse fark etmeden kanar yavaşça.
Ve sen her gün biraz daha susarsın,
Çünkü susmak da bir savunmadır bazen.
.
Birileri geçer, anlamaz,
Birileri kalır, ama yetemez.
Sen ise parçalarını toplamaya çalışırken,
Kendinden biraz daha eksilirsin her seferinde.
Hiç kimse bilmez…
En büyük acı, içinden konuştuğun acıdır.
Ve zaman, sadece iz bırakır; silmez hiçbir şeyi.
Sen unuttum sansan da,
Bir şarkı, bir koku, bir cümle yeter yeniden kanatmaya.
.
Çünkü kalbin kırık dökükse…
zaman merhem değil.