Ben sana yalnızım bilemezsin
Sessizliğin içinde hapsolmuş , kendi içinde kaybolmuş.
Ben sana yalnızım bilemezsin karanlıkta boğulmuş ve rüzgarında savrulmuş
Ben sana yalnızım bilemezsin
Derinlikte kaybolmuş ve yeniden küllerden doğmuş.
Ve ben sana yalnızım bilemezsin
Umutsuzluğa tutunmuş bir ümitle güne tekrar doğmuş.
Sessizliği sevmem artık
Duvarda ki saat sesini.
Musluktan akan o damla sesi.
İçimde ki bir çığlık gibi.
Hapsolduğum bu karanlık kendi mahkumiyetim mi?
Bu bir tükenmişlik mi , yoksa yeniden mi denemeli.
Umutsuzluğun içinde belki bir çiçek yeşerecek.
Kim bilir o çiçek henüz ne dikenlerle baş edecek.
Usul usul oturdum ,bakıyorum duvarlara.
Aynada ki yüzüm tanınmaz geldi zamanla.
Değişmişim cidden zaman ne de alıp gitmiş benden.
İçimde konuşuyorum yine.
Doğru ya ben sana yalnızım bilemezsin..