“Büyük olsun, seneye de giyer...”
Diye büyütüldük biz,
Omzundan düşerdi umutlarımız,
Yüreğimiz kol açardı hep eksik,
Ve hiçbir zaman tam oturmazdı
Üzerimize biçilmiş hayatlar...

Küçüktük ama büyük yükler giydik,
Kırılgan omuzlarımıza el alem dert biçti,
Ne sevgi üstümüze göreydi,
Ne de sözler, niyetle dikilmişti...
Hep bol geldi duygular,
Dikiş yerinden sızdı yalnızlık...

Kırk yerinden büzülen sabırla,
Yamalı düşler diktik gecelere.
Bir sevda tam olur sandık,
O da bir tarafı bol bıraktı bize.
Ya seven eksik sevdi,
Ya da sevilen, anlamadı niyeti.

Ruhumuzu kalıba sokmaya çalıştılar,
"Sen çok hislisin" dediler,
Ama bilmediler,
Bu fazla gelen duyguların
Çocuklukta bol gelen
O kazağın uzantısıydı aslında...

Kendimize göre değildik çoğu zaman,
Kimine fazla geldik,
Kimine eksik...
Bir iç çamaşırı gibi saklandı
Gerçekliğimiz utangaç kalıplarda,
Oysa biz, çıplak duygularla büyüdük.

Ve şimdi büyüdük mü sandınız?
Hâlâ üzerimize bol gelen
Hayatlarla savaşıyoruz.
Bir yüreğe oturmuyor hâlâ
O eski “büyük beden”lik...
Ama giyiyoruz. Çünkü alıştık.

@NURAL BEKTAŞLI