Toprak doyar mı hiç, Su’ya can almaya yeminliyken? Yağmur yağsa da üstüne üstüne, Açlığı kaderine mühürlüyken…

Doyar mı hiç bitenlere, Gömdüğü her anıya kefen biçerken? Her damlanın altında Bir hüzün büyütüp geceye işlerken…

Toprak doyar mı hiç, Gidenin izini saklarken titreyerek? Bir avuç külde bile Bin ömrün çığlığını gizleyerek…

Doyar mı hiç, sevdayı yutmuşken, Dipsiz kuyular gibi susarken? Her feryadı sessizliğe gömüp Kendi karanlığıyla avunurken…

Toprak doyar mı hiç, Bir kalbin kırılmasını izlerken? Göğsünde büyüyen acının Sesini rüzgâra teslim ederken…

Doyar mı hiç, fırtına dursa da, Yağmurun saçlarını okşaması geçse de? Her damlanın ardında Bir veda daha saklıyken içinde…

Toprak doyar mı hiç, Aldıkça daha çok isteyen kader misin? Sustuğunda bile bağıran Sessiz bir yangın gibi derin misin?

Doyar mı hiç? Bizim acılarımız doymamışken dünyaya… Yüreğimiz her yağmurda sızlarken hâlâ, Toprak nasıl doysun kaybolanlara…

@NURAL BEKTAŞLI