Kara sevda olsaydı, üç-beş yılda sönerdi,
Bu benimki, demek ki, kara değil kapkara…
Istırabım dinerdi, neş’em geri dönerdi,
Kapansaydı zamanla, yüreğimdeki yara…

Yıllar yılı görünmez, hasret yolunun ucu,
Göz yaşlarım doldurur, uzattığım avucu.
Umurunda değil ki, çektiğim bunca acı.
Hâlimi bilmeyen yâr, yâremi nasıl sara…

Hasret çeken gönlümde, mevsimler bire indi,
Kara kışın tüm hüznü, garip ruhuma sindi.
Benim arzuma inat, dertler üst üste bindi,
Vermedi felek cevre, bir lahza olsun ara…

Hicran, hissiyatımı, çevreleyen bir duvar,
Müjdeleri tutar da, karamsarlığı savar.
Böyle yarım yürekle, ne tadım ne tuzum var.
Düşmüşüm sevda diye, anlatılmaz bir dara…

Anladım ki, olsa da, insanoğluyla yaşıt,
Aslında her sevdanın ömrü hasrete eşit.
Vuslatın dostu yok da, düşmanı çeşit çeşit,
Belli ki, sevdanın da, bahtı ezelden kara…

Veli BOSTANCI