“SARILIN BANA”

Tahmin edemeyeceğiniz kadar
çok koştum ayaklarım patlıyor,
Defalarca kez düştüm,
aynı dizimin üstüne.
Kâbûslar ve cinayetler gördüm,
Aynı yatakta uyudum, içimdeki
çocuğun katili olan kendimle,
Ama siz bunları boşverin...
Bir yangından kaçıp kurtulmuşum
gibi sarılın bana...


Tahmin edemeyeceğiniz kadar çok ağladım,
Gözlerim akacak sandım yanaklarıma,
İhanetlere uğradım,
geçerken bu dünyadan.
Kâhırlar çekdim, ellerim
bu yüzden hüzün kokar.
Ama siz bunları unutun..
Uçurumdan yuvarlanmış bir
otobüs kazasını, yarasız
atlatmışım gibi sarılın bana..


Tahmin edemeyeceğiniz
kadar çok kırıldım,
Kemiklerim canıma canıma batıyor.
Yüreğimde bir telaş, sanki beynimin
çeperine bubi tuzağı kurulmuşta ,
Hücrelerim tüm vücuduma kanı,
ihanet sancağıyla taşıyor...
Ama siz yine de bunları unutun..
Yere çakılmış bir uçağın enkazından
sağ çıkmışım gibi SARILIN BANA..


Tahmin edemeyeceğiniz
kadar çok sustum,
Sustum bu hayatın çirkinliğine ,
yalancı gülüşlere , tutulmayan sözlere ,
Çıkarları uğruna ruhlarını satanlara,
Mazlumların kalbini oyuncak misali kıranlara.
Anne babasını unutanlara …
Evladını yok sayanlara…
Desinlere yaşayanlara…
Sustum…
Yutkundum…
Konuşamadım….
Kendi sesimin bile yabancısıyım..
Boğazıma düğümlendi çığlıklarım..
İçime attıklarımı bir tek gözlerimle anlattım,
Sessizce akıp gitti yaşlarım.
Ama siz yine de bunları duymayın!
Susuz bir çölden kurtarılmışım gibi
SARILIN BANA…


Tahmin edemeyeceğiniz
kadar çok özledim,
Bayram sabahları annemin sesiyle uyanmayı.
Babamın gölgesinde korkulara meydan okumayı.
Dedemin dizlerinde uyuyup bir masalın içinde kaybolmayı..
Kardeşlerimle çocukca kavgaları, an sonra hiç birşey olmamış gibi sarılmaları.
Ama en çokta;
Kaybettiklerimi hâlâ yaşıyor sanmayı…!
Ama siz yine de bunları boşverin.
Zamanda kaybolmuşum gibi
SARILIN BANA…


Tahmin edemeyeceğiniz
kadar çok yoruldum,
hayallerimin peşinden gitttiğimi zannedip aslında hep bir çıkmaza doğru koşmaktan,
Tüm acıların üstünü gözyaşlarıyla kapatmaktan, kapattığımı sanmaktan.
Aynı yerden yani kalpten defalarca kırılmaktan,
İçime attıklarımı dünyaya susmaktan.
Kaybettiklerimi hâlâ bulmaya çalışmaktan.
Zamanın acımasızlığıyla savrulmaktan.
Defalarca yoruldum…
Yüreğim bir mezar yeri ,ve ben o mezarın hem taşı hem de toprağıyım …
Ne gömdüklerim çıkıyor içimden ,
ne de yaşayan bir ben kaldı , geride…
Ama siz yine de bunları okumadım sayın.
Hala yaşıyormuşum gibi …
SARILIN BANA…