bak çekiliyor zaman, göğe doğru
bekleyişler’i alıp savurdum avuçlarımdan
bir dünya sabır gerektiren tomurcuklardı onlar
yani
içimin kozmopolit yerleşkesinde sokak lambalarının yanmadığını fark etmeden önceydi

bir türkü ezgisiydi yitip gitmişliklerim
hızlı kalp atışlarım tundranın da kuzeyinde bir yerdeydi
ne kendimdim ne başka bir hüviyete bürünebiliyordum
tam anlamıyla berbattım
tuhaftım, anlaşılmazdım
hasta bir adamdım

raks edişinden belliydi yıldızların
-küp gibiymişim- içmiş sızakalmışım
fakat sonra bir şeyler olmuş
birden de çok bir şeyler
önce felaketleri andıran olaylar cereyan etmiş
ardından
güneş,
umut,
sabır,
ve zaman
yeniden doğmuşlar

sonrasında ise içimde bir şeyler oldu
bir diğer ifadeyle bir şeyler olmadı dönüştü, zihin kavgasıydı bu
dinginlik seansına müteakip çıkageldi varoluşçuluğum
hatırladım
bildim
ve tanıdım kendimi
buydu işte benliğimdeki arzu, çabaydı