Susmak, gömerken gösteren, saklarken haykıran şeffaf bir toprak!
Herkesin baktığı kimsenin görmediği,
Göremediği bir acı örtüsü.

Susmuş bir insan iyi sanılıyor,
“İyiyim” demek, öğretilmiş bir ezber, hayatta kalma biçimi.
Bir omuz bulmak, bir “anlıyorum” duymak,
Bir yudum insan sesiyle uyumak: imkânsız.

Susmuş her bir cümle,
Susanın kazdığı bir mezar.
İyileşmek,
Herkes gittikten sonra
Sessizlikle oturup tokalaşmak.

Ve geceler…
Göz kapaklarından sızan bir iç denizi,
Boğulmadan uyuyamayanlara miras.
Karanlık, sadece ışığın değil;
Sesin de, sıcaklığın da terki.

İçine içine büyüyen ama kimsenin sulamadığı
Bir çiçek gibi solmak susmak!

Kimse görmesin diye
Kahkahaya sardığımız yaralarımız var.

Anlatmak, dilsizliğin yanında nankör bir kelime.
Her hece, bir bıçak.
Bazen bir “Nasılsın"’a “mış gibi” bir “İyiyim" Evet kadar piç.

Ne mi anlattım? Hiç!..



4 Haziran 2025 / 16:05

𝓡𝓪𝓶𝓪𝓴 𝓚𝓪𝓵𝓭𝓲 / Samim İĞDE