Sadece ben değilim susan,
Dünya da sustu uzun zamandır.
Kelimeler küresel bir sürgünde,
Diller tutsak, yürekler sınır dışı.

Bir bebek ağlarken bombaların gölgesinde,
Anneler ninnilerini mezarlara fısıldıyor.
Bir kuş susuyor tel örgülerin ucunda,
Ve umut, bir göç yolunda üşüyor.

Dünya bir mısra bulamıyor kendine,
İnsanlık öznesini yitiriyor her cümlede.
Vicdanlar düşük fiil, adalet eksiz,
Kafiyesiz yaşanıyor hayatlar.

Yazıyorum, yazılıyor ama kime?
Bir kitaplık sessizlikle dolu cümleler.
Çığlıklar, alfabenin dışına düşmüş,
Ağıtlar tercüme edilemiyor artık.

Şair değil sadece sancı çeken,
Bir ağaç da şiirini kaybetmiş,
Bir nehir de akışını…
Öyle ki; Güneş bile doğmak istemiyor.

Kimi zaman, bir gözyaşıdır tek sözcüğüm,
Kimi zaman bir cesedin avuçlarında unuttuğu dua.
Ben kelime ararken molozlar arasında,
İnsanlık, susmayı kanıksamış bir çığlık gibi.

Ey ilham, dön geri!
Sana bir tek ben değil, yeryüzü hasret.
Bir dizeyle tutalım elimizden düşeni,
Bir imgeyle saralım yanan tenleri.

Kelimeler dönseydi geri,
Barışla yazılırdı çocukların adı.
Ağıtlar değil, ezgiler taşırdı diller.
Ve şiir, insanlığın en yüksek sesi olurdu yeniden.

Ama hâlâ bir harf yeşerebilir,
Suskun bir yürekten doğabilir mısralar.
Bir çocuk gülümserse yeniden,
Bütün dizeler barışla dolabilir.

3 Haziran 2025

𝓡𝓪𝓶𝓪𝓴 𝓚𝓪𝓵𝓭𝓲 / Samim İĞDE