Çektiğim yalnızlığı bir ben bilirim bir Allah,
Bir de şu buz tutan odamın
Duvarlarında yankılanan sessizliğim,
Gecelere dolan bir ah gibi kalır sabaha

Ne soba ısıtır beni, ne kalın battaniyeler,
İçimde bir sızı, dışımda kış kadar sert
Her köşede unuttuğum bir bakış, bir kelime,
Her eşya tanıktır bu suskun gayrete

Zaman ağır akar, tutsak gibi duvarda,
Yastığıma sinmiş kırık bir dua
Gözyaşım damlar secdeye her gece,
Belki duyulur diye, içimdeki feryatla

Bir adımda bin yük taşır bu yorgun beden,
Kırılmış aynalarda tanımam kendimi
Uzaklarda bir ışık yanar mı dersin?
Yoksa karanlık mı sonsuz benimle birlikte?

Geceyle dertleşirim, yıldızlarla susarım,
Ay bile sırtını dönmüş bana çoğu zaman
Bir şarkı gibi kısık, bir yemin gibi eski,
Sürünür kalbim boş sokaklarda yalnız başına

Ama bilirim, bu çilenin sonu var bir yerde,
Çünkü kalbim hâlâ Allah’ı anmakta
Ve her secde, biraz daha hafifletir yükümü,
Her dua, biraz daha yaklaştırır hakikate

Çektiğim yalnızlığı bir ben bilirim bir Allah,
Ve o bilir, kimse bilmezken beni,
O’na açılır içimin en derin yarası,
Ve yalnızlık, secdede anlam bulur yeniden

Sedat Kesim