Git o zaman…
Ama arkanı dönmeden gitme,
Cesaretin yoksa gözlerime bakmaya,
hiç sevmedin deme bana!

Ben sana kalbimi açmadım —
sana kendi savaşlarımı bıraktım.
Bir ömür yalnız yürüdüğüm yolda,
"birlikteyiz" diye yavaşladım.

Sen ne bilirsin
bir kadının içinde susup duran fırtınayı?
Ne bilirsin
bir adamın sadece susarak bağırdığını?

Sana düşler sundum,
sen onları hesap sandın.
Ben gözyaşı döktüm gecelere,
sen uyudun… hiç duymadan.

Şimdi kalkıp gidiyorsun.
Peki, ne bıraktın ardında?
Kırık bir gurur mu?
Eksik bir ben mi?
Yoksa sen bile bilmiyorsun değil mi?

Ama bil…
Bir gün bir şarkı çalacak sokakta,
ve sen tanıyacaksın o melodiyi.
İçinden bir sancı geçecek —
"Ben bu sesi birinin gözlerinden duymuştum" diyeceksin.
İşte o ben olacağım!

Sana ait olan her şeyi
tek tek sildim.
Ama senin bıraktığın yara,
kendini unutturmayacak kadar derin.

Artık sevmiyorum belki,
ama affetmiyorum da!
Kalbimden çıkardım seni,
ama sana acıyan o çocuğu da gömdüm yanına!

Ve şimdi son bir cümlem kaldı sana:
“Sevgiyi harcayanın,
yalnızlıkla ödeşmesi kaçınılmazdır.”