semanın sonsuzluğuna
inanırdım eskiden
ama sen,
denizlerin derinliğini
gösterdin bana.

ıslak ve sırılsıklam
su göçü dudakların.

elini çenene
götürürken
sen,

ben,
İşaret parmağımın
boğumlarıyla
dudaklarını
mühürlüyordum.

susmuştuk.
susturulmuştuk.

yüreğinin izinde
kuytularının derinliğinde
buluşmuştuk.

korkudan ne yapacağını
bilmeyen,
ödü patlamış bir insan
kadar beyazdın…

kimeydin...

teninde
asırlık harran sıcağı
el yazmalı yazıtlar gibi
telafuz ediyordun
susuşumuzu
susamışlığımızı
duvarlarlarına..

ki ben,
avaz bir ağıtın
haykırışlarında.
sana bakıyordum.
sonra sola

kimse fark etmiyordu
yanındaki boşluğu..

ellerini bir an çeksen
sesinden
belki çığlık yükselecekti.

toprağa tırnaklarını
geçirecek bir ana
seni doğuracaktı.

ve belkide
bir avuç deniz
yetebilecekti
gözlerimi üstünde
mühürlememe…

şimdi
şahitler ay gibi
bölündü ikiye

gerçeğin ağır
kapısı açıldı


bir göçü,
gözlerinde nadasa
bırakıp,

kalabalıklara
çarpa çarpa
gideceğim
birazdan

ve sen,
hiçbirşey olduğunu
fark edeceksin..



(...)