biliyor musun,
senin adındaki
ışıktı beni kör yapan.

dokunma,
alışkanlık yapıyorsun.

dokunma.
sonra daha çok acıyor
bütün erken akan sular.

sular acı çeker mi
deme hiç,

sen hiç görmedin mi
çağlayanları.

intiharıdır işte
nice damlanın..

bütün ölümler
seninkine benziyor
değil mi.

atlamak gibi birden
boşluğuna.

içimde bir “kal” var
sana hiç bir zaman
duyurmadığım,

kal ve yaslan.

bir ırmağın
kendini terk edip,
denize gitmesi kadar
sevdalı olsun her şey

yaslan bana!
kırık camlar üzerinde
yürür gibi,
kanar gibi
uzaklaşmak icin
attığın her adımda

canımı yakar gibi.

sadece merak
etmiştim,
yeryüzündeki
denizlerin büyüklüğü
denk midir
göz pınarlarıma düşen 
yağmur tanelerine?"

anladım,
yoksun sende
antik bir kentin
yıkıntılarında.

(alının çatından
öptüm demişmiydim.)

sonra ve sırra
avuç açıp,
beklediğim
kışlar geliyor aklıma

küs ve kuş kokan
sabahlara
tutuşan çıraların
isi dağılırdı.

çünkü,
çatlar dudağın önce.
söz kururken dilinde ki

haklıydın,
yağmur halleri vardır
gitme/lerin.

o zaman,

vazgecip kendimden
bir kaplumbağaya
taşınıp,

göç ettim
ellerinden ve dilinden.

dilin ki sivrildiğinde
kınını kesen bir kılıç.

iki büklüm
dizlere dokunan
avuç içleri bilir...

kırılır lut ve yarılır deniz.

köprülerin senindir.

denizin dibinden
geldim ben.

gömülen bir kıta gibi
saçlarına..



(...)