Kolay söylenmeli bir kadının adı
Anlaşılır ve tatlı olmalı sözlerde yâdı
Bir duaya benzemeli, ılık ve esintili
Zarif bir vokaliz gibi uzun hecelerle bitmeli



Erdem biricik gemidir dünyada
Saadet adasına ancak onunla varılır
Ne kötülük cezasız kalır orada
Ne de iyilik mükâfatsız bırakılır



Gök bulutsuz, deniz dalgasız, insan kaygısız olmaz
Bilge her doğru ve her ışıkta vardır
Işığın rengine ve kimliğine bakmaz
Ferzâne’dir bu, yaşadığı her zaman
Bütün arzulardan soyunan ve uzaklaşan
Zaferlere dudak büken ve kanmayan
Bozgun oldu mu gülen ve yanmayan



Bilge hoş ve güzeli değil iyi’yi seçer
Fanilere gönül vermez bakmadan geçer
Gün gelir uzlete Santiniketan’a gider
Ve o an Tagore esas duruşa geçer
Bütün vatanlar ve kültürler onun
Doğu da Batı da bilgededir, ömür akar gider
Âriftir o zamanı da aşmıştır yanar gider



Ne ün, ne soy, ne mevki, ne servet
Rişi’yi Rişi yapan yalnız ahlak ve fazilet
Arzulara ve günahlara bulandığında
Vedaları ezbere bilmişsin ne fayda



Hakikat, vatan ve bayrak tanımaz
Doğruyu ulusla kutsallaştırma
Kültürün yabanı ve yabancısı olmaz
Köleleştiren vazifeden kaç yaklaşma
Şöhretler gözlerini kamaştırmasın
İnsanların en yüceleri tanınmadan göçtüler
Sessiz çalışıp, sessiz yaşayıp, sessiz öldüler