Ey gönül, firkat bağında pervâne,
Aşkın alevinde yanar divâne.
Sensiz bu cihan, bir zindan misali,
Varlığın şafakta doğan mâhı tâlî.

Âh ü figan eder her bir zerrem,
Lal olmuş lisânım, dermansız her dem.
Ferâgat etmez bu aşk-ı bîçare,
Sensiz bahr-i hayat, deryâda bir âre.

Gözlerim mest olmuş hayalinle her lahza,
Gönlüm seyrân eder hicrânın rüyâsında.
Lâkin vuslat bir kelâmda saklı,
Firkatin her harfi bir yara, kanlı.

Yâr-i dîlâ, hangi âlemdesin şimdi?
Seni zikreden kalbim, derd ü gam ile yandı.
Bir nazar eyle, bu âşık bîtab,
Sensiz gam yüce, vuslat bir hitab.

Âşiyânda kuşlar dahi sustu ey yâr,
Etrâfıma çöker firkatin ruh-u târ.
Sensiz şeb-i yeldâ bir asır kadar uzun,
Her sabah hüsran, her gece bir hüzün.

Bir beyit yazamam vuslatın vuslatsız,
Her mısra, her kelâm, sensiz anlamsız.
Ey aşkın semâsında bir mâh-ı münîr,
Şu fânî hayatta tek melhem, tek sır.