Bir siluet çizdim rüzgâra
Dallarımdan düşler savruldu
Bir ağacın gövdesinde
Yankılanan ben miyim?
Yoksa zamanın içinde kaybolan

Ellerim yaprak
Gözlerim ufka uzanan kök
Bir rüzgâr esti mi içimde
Bütün mevsimler sararıp dökülür
Konuşur Ağaç
Konuşur içimdeki sessiz " KADIN "
Kök salmakla gitmek arasında
Bir düş gibi durur zaman

Kim çizdi beni boşluğa?
Kim serpti dallarıma hasreti?
Bir yüzüm bahar, diğerim sonbahar

Bütün yollar içime uzanıyor
Bütün sesler toprağa fısıldıyor
Ben,.
Rüzgârın sırtında taşınan
Bir zaman kırıntısı gibiyim

Ellerimi uzatıyorum
Bir yaprak düşüyor avuçlarıma
Ve anlıyorum
Her ağaç biraz Ìnsan
Her Ìnsan biraz yalnız
Her dal bir hatıra gibi kırılgan
İçimde köklenen kelimeler
Suskunluk oluyor gövdemde

Ben bir siluetim göğe çizilen
Yaprakları döküldükçe eksilen
Köklerim derinde
Ama ruhum hep uzaklarda
Zaman dallarımda uyuyor
Ve ben her gece
Bir yaprak daha eksilerek
Sabaha uyanıyorum

Kim bilir…
Belki de ben çoktan savruldum
Sadece gölgem kaldı burada
Belki de ben
Bir ağacın içinde
Saklı kalan sonbaharım

Ey rüzgâr
Hangi mevsimin kanatlarında
Unutulmuş bir isimim?
Hangi fırtına savurur beni
Ve hangi toprak tutar bedenimi?
Hangi gün düşlerimi
Dallarında tutabilirim?
Hangi sabah gerçekten aydınlık?

Toprağa gömülü hatıralarım var
Her biri eski bir rüzgârın fısıltısı
Her biri unutulmuş bir ses gibi

Bilmem belki bir gün
Köklerimden bir çiçek filizlenir
Ve dallarımda serin bir gölge olur
Belki bir çocuk gelir
Ellerini sürer çatlamış kabuğuma
Ve ben yeniden hatırlarım
Yaşamanın ne demek olduğunu

Gün olur
Beni izleyen gözler anlar beni
Bir ağacın gölgesinde
Saklıdır insanın hikâyesi
Her dal bir yolculuk
Her kök bir hatıra
Her rüzgâr geçmişten bir fısıltı

Ve belki de
Bir gün
Biri gelir
Avuçlarının içinde
Beni tekrar yeşertir
Şimdi susuyorum
Ama bil ki
Toprağın derinliklerinde
Yeni bir şiir büyütüyorum



sevay