Hayat öylesine çok yoruyor ki
Her şey zorluyor insan kendini
Yaşam sıkıntısı baş belası oldu
Derdimizi anlatmaya yoruldum

Gözüm sabahı görse ne fayda
Uykusuz geceler düşüyor payıma
Bir yudum huzur, bir soluk nefes
O bile borç oldu şu zamana

Söz dinlemiyor artık kalp
Kimi sevse yara, kimi beklese yalan
Bir dost arıyorum, derdi dinleyen
Kahvesi sade, yüreği sağlam

Umudu cebimde ufalamışım
Zamanla bile küs konuşur olmuşum
Ama yine de… içimde bir ses
“Dayan,” diyor, “bitmedi daha yolun”

Omuzda taşıdığım onca yıllarım
Belli ki her zamanda bir saflığım
Uzak memleket gibi, gurbet gibi
Şu sıla hasretine çok yoruldum

Bir fotoğraf kaldı eski bir zaman
Ne kokusu var ne sesi kalan
Anılar sırtımdan inmiyor artık
Unutmak istesem… utanıyorum

Kalbim suskun, dili küskün günlere
Güldüğüm günleri saklıyorum gizlice
Ama yine de içimde bir kıvılcım
Belki bir bahar gelir ansızın diye

Berlin. Mayıs. 2025
Pevruzi Hasan