Sana bir ev yaptım, taşını ellerimle koydum,
Her duvarına sevgimi işledim,
Her sabah gözlerinde doğmak için,
Kendimden geçtim, adını soludum.
Bir damla hataya kurban gittim,
Bir kelimeye, bir bakışa düştüm,
Sen sırtını dönerken,
Ben yollara döküldüm.
Ayaklarımda eskiyen umutlar,
Gözlerimde sen, her adımda bir yara.
Bir kaldırım taşı gibi yalnızım şimdi,
Üstümden geçiyor geceler, rüzgarla.
Ne kahkahalar avutur beni,
Ne başka bir gülüş unutturur adını,
Çünkü ben, hâlâ adını
Her susuşumda anıyorum.
Sokak lambaları kadar sönüğüm,
Ne zaman bir köşe başında duraksasam,
Gözlerim seni arıyor,
Sesim titriyor, yutkunamadan.
Bir çırpıda terk edip gittin ya,
Omzumda yıkıldı dünya.
Bir hatayla mıydı tüm hayatı çizmek?
Sorarım şimdi yıldızlara.
Kırıldım…
Kırıldım ama sevdam dimdik duruyor.
Özledim…
Özledim ama adını sessizce savuruyorum.
Kendimi kaybettim adımlarımda,
Bir varmışım, bir yokmuşum…
Senin gidişinle eksilmişim,
Bunu bile bile yaşıyorum.
Bir pişmanlık taşıyorum şimdi,
Ellerimde değil, yüreğimde ağır ağır.
Seninle büyüyen, seninle solan
Bir adam var işte, paramparça.
Ve bil ki...
Her şarkıda senden bir parça dinliyorum,
Her duvarda hayalini izliyorum.
Bütün şehir seni fısıldıyor bana,
Ve ben, hâlâ sana koşuyorum.
Beni bıraktığın yerde değilim artık,
Ama her dua edişimde seni özlüyorum.
Sevdim ya bir kere adını,
Sildim bütün küskünlükleri,
Yine seni bekliyorum.