"Ben… gibi oluyorum ben” diye tekrarlanan her kıta, şairin iç dünyasında yankılanan derin bir buhranı ve arayışı simgeliyor. Her bend, hem sevmeyi hem de unutamamayı dile getiriyor.

“İçimde geçmişin derin yarası” dizesiyle başlayan kıta, zamanla dinmeyen bir acının izini sürerken; “Baykuşlar tünedi, ocağım yanmaz” benzetmesiyle, umutların söndüğü bir yalnızlığa gönderme yapılıyor.

Şiirdeki ses, hem gerçek bir sevgiliye hem de hayatın bizzat kendisine sitem ediyor gibi: Aşkın ağırlığı, sabrın sınırında bir yürekle dile geliyor. “Aşka zarar gibi oluyorum ben” dizesi ise, aşkı seven ama aşkla sınanan bir ruhun en çarpıcı iç döküşü.

Ve son kıta… “Kapanmış yaramı yeniden ditme” dizesiyle, artık çekilmez hâle gelen bir geçmişin izine vurgu yaparken, “Kabus görür gibi oluyorum ben” diyerek şiir, bir içsel çöküşle kapanıyor.

Aslansofu mahlası, bu şiire âşıklık geleneğinin bir nişanesi gibi oturmuş; şiiri hem kişisel hem evrensel kılmış.