Yar…
Oda bir nefes
Alan candı
Kendi halinde
Alışkanlığını icra eden
Kimseye derdini söylemeyen
Gariban bir zavallıydı

Her gün
Belirli saatlerde
Aklı erdiğince,
Kendi içtenliğindeydi,
Akortsuz bir sazı, nazsız
Olan canı sanki anlatıyordu

Halin
İçinde coşmayı
Kelamı edebince
Konuşturmayı biliyordu
Saz elinde olmadığı vakit
Sukut hal en güzel varlığıydı

Çok
Manidar bakardı
İçe işleyen nazarında
Korku saklardı, oysaki
Nihayetinde oda
Bir adam görünümünde candı

Bir
Mahareti vardı
Her zaman
İlkindi vaktinde çıkardı
Mutat olduğu üzere
Duraktaki banka oturur ve çalardı

Ne çaldığı
Pek anlaşılmazdı
Fakat öyle manidar
Bakardı ki akardı ki
Onun bu halini anlamayan
Çok nefesler kahkaha atardı

O ise bu
Duruma aldırmazdı
Sadece melül melül
Balıklarıyla anlatırdı
Yine her zaman olduğu
Veçhile otobüs durağa yanaşmıştı

Kapıları
Açtı ve şoför
Sert bir bakış atarak
Zavallı adamı azarladı
Ve kebze şu anlamsızca
Çalan sazını diyerek sanki kükredi

Zavallı adam
O an adeta donmuştu
Öylece duygularını
Yudumladı ve parladı
Sazın ağzına ve adamlık
Kimliğini terk edip kime ne ettin

Bu fakir
Halimden ne istedin
Nefsinden tufan
Estirdin halimi harap ettin
Şimdi artık serinlersin,
Keyif içinde nefeslenip ne gösterirsin

Ne
Hakkı bilisin
Ve ne de bahşedilen
Güzelliği idrak edensin
Sen ne kadar varlık sahibi
Olsan da ruhun fakirliğinde sefilsin

Aşkı sen
Nereden bileceksin
Vefayı hangi tefekkürle
Teneffüs edeceksin
Hareket ve kuvvetin yegâne
Sahibine şimdi sen ne diyeceksin

Mustafa Cilasun