.......

Gönlümde büyük bir boşluk, kalbimde derin bir sızı var…
Kartalkaya’nın soğuk dağlarında bir yangın,
Ve arkasında bir dünya terk edilmiş, yarım kalmış hayatlar…
Bir zamanlar sıcak ellerle sarılan,
Şimdi soğuyan, buz kesen anılar kaldı geriye.


Bir mavi çocuğun hayalleri, rüzgarla savrulup gitti,
Bir anne, gözlerinde sevda yerine,
Son bir umutla, "Bir daha dönersin," diye söylese de
Sonsuza kadar kapanan gözlerde bir veda.
Geriye kalan sadece soğuyan rüyalar,
Ve birer birer kaybolan, gökyüzüne yükselen arzular.


Yıldızsız geceye karıştı nehirler,
Su sesleri yavaşça kayboldu,
Kardelenler büyürken, kalbimizdeki boşluk
O kadar büyüdü ki, sarmadı hiçbir mevsim.
Sonsuza kadar bekleyen, ardında bırakılan yıkık hayaller…


Ve kartalkaya’nın zirvesinde,
Bir bir kaybolan canlar, birer birer,
O sessiz çığlıklarla uyanıyorlar geceye…
Ardında kalanlar, eski fotoğraflara bakarak
İçlerinde bir tek soru; "Nasıl yaşanır şimdi?"
"Bir yangın, nasıl içten içe kaybolur?"


Her ne kadar gökyüzü bir gün toparlasa da
Zaman bir gün geçse de…
Geride kalanların acısı,
Yüreklere kazınan, büyüyen bir yara olarak kalacak.
Ve biz, o yangını söndüremeyen ellerle,
Anılarını yüreğimizde taşımaya devam edeceğiz.
Sevgilerle, hayatta kalanlarla,
Biliriz ki bir gün, bir şekilde
Bir araya gelmemiz gerek,
Huzurla, ve belki de gökyüzünde birleşmiş hayallerle…


Bir mavi çocuğun rüyası,
Yıllar sonra bile, her gece rüzgarla usulca döner.


Peri Feride ÖZBİLGE
17.04.2025