Sen çıkmayınca içimden,
Ölüm bile sırt çeviriyor bana,
Kalbimde yaşayan koca bir sen varsın ya,
Ölüm bile kıyamıyor iki cana,
Ama sen çoktan öldürdün beni,
Tek diyebildiğim sendin halbuki,

"Son nefesim gibi"

Sende yokluğuna layık gördün ya beni,
Daha bir acıyor canım,
Sanki hiç şifa bulmayacakmış gibi,

Her sabah sana uyanmaya devam ediyorum,
Gecelerden kalma halimle üstüm başım sen darmadağın uyanıyorum,

"Sen basmış tenimi"
"Sen"
Yokluğunda sen kusuyorum,

Ya da öyle cevapsız kalıyorsun ya karşımda,
Dudaklarım da kalmaya sığınıyor cümleler,
Ve ben susuyorum,
Dağılmış odamın her köşesinde sen,
Ne yana baksam ben boğuluyorum..

Bazen öylesine kaçmak uzaklaşmak istiyorum ki senden,
Odamın dışında bekle istiyorum girme içeriye,çalma kapımı,kalbime dokunma,aklıma karışma..
Bir an olsun sensiz bırak beni..
İşte o zaman belki unutmak daha kolay olur seni,
Çünkü biliyorum gelsen de olmayacak.
Ama olmayacağını bile bile söz dinlemeyecek kalbim, yine gel diyecek sana onu da biliyorum,
Ama sonra üzülen ben oluyorum,
"sen neden bunu bilmiyorsun"
Bak yine üzdün mesela,
Haddini aştı yokluğuna saklanmış varlığın,
Şimdi yine kaçacak uykular,
Kan çanağı gözlerime bahaneler arayacağım yine,
Nefretle aşkı karıştırıp kendime kızacağım,
Hakaretlere başvurup sonunda özlüyoruma bağlayacağım.
Kalbimden gözlerime yine iki damla bir sen bağışlayacağım...