Sizler bɑkmɑyın benim,
Bu kɑdɑr hüzünlü, acıklı,
Kederli öyküler yɑzdığımɑ,
Yazdıklarım yaşadıklarımdır benim,
Kimseler bilmez, anlamaz bunu,
Ayağı seken bir kedi,
Kanadı kırık bir kuştur,
Hüznümün budur tek sebebi.

Gülmek arkadaştır bana,
Ağlamak ise sırdaşım,
Yırtık ayakkabılı, bir çocuk,
Aç yatan, okulda simit alamayan,
Ta yanar kor gibi ciğerim,
Ağlatır bu her zaman beni.

Çok da güzel gülerim ben,
Kimseler anlamaz beni,
Kaybettiklerim gelir bir bir aklıma,
Gülerken içim, içim ağladığımı,
Bir ben, bir de kalbim,
Sade ben anlarım beni.

Çok güzel, içten gülerim,
Gülerken hiç kimse bilmez,
Elleri nasırlı emekçileri,
Kan kan olmuş solgun gözleri,
Çok üzülürüm, bu acı yakar beni.

Ben; gündüzler çokca güler,
Geceleri hep sessiz ağlarım,
Yürek yaramdır insanımın dertleri,
Bir tavanda asılı yalnız lamba,
Sadece bir dört duvar,
Bir de sessizlik duyar beni.

Düşünürüm geçen yılları,
Masum çocukluğumu, anıları,
Koşarken düşen balaları,
Gözlerden akar dolu dolu yaşları,
Ben görür kaldırırım onları.

Gülmek arkadaştır bana,
Ağlamak benim sırdaşım dostumdur,
Bir çocuk görsem, yaşlı gözleri,
Aç ve susuz, yırtılmış bütün giysileri,
Ta derinden ağlarım, gözlerim nemli,
Her zaman çok çok üzer beni.

Gülmek acı gelir her zaman bana,
Ağlamak dost kabul eder beni,
Bu dostum çok çok, rahatlatır beni,
Kimseler görmez, bilmez bunu,
Bir ben anlarım, sadece beni.

Babür Ali Yaşar
Eğitimci/Araştırmacı
1 Nisan 2025