Bahçesinde güller var, ama belki de en güzeli onların kokusu değildir, ya da renkleri. Belki de oradaki anlam, basitçe, orada olmak, orada bir yer tutmak, sabırla beklemek... İnsan, bir zamanlar neşe ve hüzünle çiçekler açmışken, şimdi, belki yalnızca kuruyan yapraklarla baş başa kalıyor. Ormanın bülbülleri var, derken, belki de her biri bizim dertlerimizi bir şarkı gibi söylesin diye. Kim bilir? Dünya, aşkı dar eden bir yer... Ama yine de bir yanda, o kokulu güllerle insan, umutlanıyor.

Sevgi, öyle bir şey ki, ne kadar dert etsen de, ne kadar sorgulasan da, kalbinde bir yerlerde bir ışık yanıyor, bir umut yeşeriyor. Eğer bu sevgi yoksa, bu dünyada neyi arıyoruz ki? İnsanlık bir parça eksik kalır, eğer kalbinde sevgiye yer yoksa. Yorar mı? Yorar. Ama işte, sevgisiz bir hayat neye yarar? Bunu sorgulamak gerekir. Belki de yaşadığımız bu karmaşada, sevgiyi anlamak, en büyük devrimdir.

Yüreğinize sağlık