Çok koştum anne!
Öyle çok koştum ki bacak damarlarımda akan kanı acıyla hissettim.
Hissettiğim tüm acıların yanında bu bir hiçti oysa ki!
Anne ben çok koştum ama bir arpa boyu yol alamadım!
Öyle amansız geçip gitti gençliğim ardından baka kaldım.
Ara ara durdum- soluklandım.
Her soluklanmam son olsun dedim, dedim de hiç gitmedi elim.
Ne ara bu kadar acıyla bu yaşa geldim hatırlamıyorum ama hep gözüm ardımda kaldı.
Bir gün anne, bir gün senden önce göçüp gidersem, çıkıp gidersem bu acımasız hayatın yolundan bilesin ki açık kalacak gözlerim.
Ardına baka baka gitti diyecekler- derler mi sahiden ?
O yolda, o çıkmaz uçsuz yolda hep gözü vardı ama yine de hep ardında kaldı gözleri diye, derler mi?
Der misin ki o gün, yaşayamadığı her anının, içinde her kalan uhtesinin faturası bize kesilsin?
Anne, anne ben çok koştum.
Düştüm defalarca düştüm, hep insan tarafım kaldırdı beni ayağa- siz hiç bilmediniz!
Beni en insan yerimden düşüren sizdiniz- bilmediniz- bilemezsiniz!
Vardı yok değildi hatalarım, boyumdan da büyüktü sözlerim olsundu - olmadı. Ben kalbimin ekmeğini yedim, kapkara bir kalp bıraktınız bende - zift gibi ekmek yedim kalbim gibi! Hangi günahın diyetiyim bilinmez. Ya da hangi cezanın tohumuyum.
Her acıya karşı hiç usanmadım, hep koştum.
Öyle çok koştum ki anne, artık bacaklarımı kaldıracak derman kalmadı.
Artık pes anne! Otuzunda bir kadın bugün - senin kızın bugün bıraktı koşmayı.
Bilmem arar misiniz sesime bile hasret kaldığınız günleri !
O adam lanetler okur mu kendine bilmem!
Yüreğime öyle bir boşluk açtınız ki anne, anne oluşum bile dolduramıyor bunu!
Öyle kırıldı ki kanadım, ne yapsam tamir edemiyorum artık.
Kendi kendimin doktoru olmaktan bitap düştüm.
Bitti anne, içimde zerre bir şey bırakmadınız!
Beni en insan yanımdan vurdunuz!
Der misin ki! Göz göre göre yaktık seni!!