Akşamın daveti, güneş batarken,
Gecenin karanlığına,
Kusurları örterken mihenginde,
Görünmüyor eşyanın silüeti.
Merhabandır dönen sana,
Asumandaki yıldızlardan.
Uzak olsan da,
Karanlıktır adın senin,
Işığın görünüyor,
Gündüz güneşi gibi.

Gecenin içinden,
Kör yarasa uçarak,
Karanlığın bağrına hançerini saplar,
Vururken, öldürür.

Uyku zamanıdır artık,
Bir uğultudur yaklaşan,
Duyarsın üç harfli seremoni.
Gecenin perdesi açılır,
Ve ardından düşlerin görünür.
Gecenin yağını çıkarırsın üzerine,
Geceden tuttuğun güneş, elinle,
Müjde olur yarınlara.

Selamlarımız dost değil,
Bak, burada duruyor,
Açığını arayan bukalemun karanlık.
Nefsine kar kondururken,
Aduluğu bilinen,
Umutları söndüren.

Güneşini kaybeden,
Kusurları örtmede dost olmayan karanlık!
Yıldızlara uzaksın...
Ziya yüzlü karanlık!
Ne de güzel gülün var.