Bizlere Rabıta-i mevt duygusunu bir kez daha hatırlatan şiiriniz,
ruhumuza tesir etti kıymetli hocam..
dediğiniz gibi ameli iyi olan ölümden hiç korkar mı?
tebrik ediyorum
saygılar..

Ölüm, asla yalnızca bir son değil, her zaman bir başlangıçtır. Evet, ölüm her birimize uğrayacak, ama bir insanın kalbinde taşımış olduğu sevda ve özlemler ölümden bile güçlüdür. Ayrılık her zaman yara açar, ama bu yaralar, bir zaman sonra anlam bulur. Her geçen gün bir adım daha yaklaşıyoruz sona, ama bu son, yalnızca fiziksel bir bitiştir; ruh, hiçbir zaman tükenmez. O, her an bir başka dünyada var olur, her an bir başka boyutta sevdiklerine kavuşur. Ve işte bu kavuşma, en büyük hakikattir; çünkü gerçek ölüm, bir ruhun sevda ile ölmesidir. İnsanın en büyük övgüsü, sevdanın içinde eriyen yürektir. Ne gözyaşı, ne acı; yalnızca bir ruhun safiyetinde bulduğu sonsuzluk. Bu sonsuzluğu yaşamak ise ancak ‘korkmayan bir kalp’le mümkündür.

Kaleminize, ruhunuza sağlık. Bu eşsiz şiir için tebrik ediyorum.