GÖVDEN DE BİR AŞKIN AĞLAMA SESİ
Yıkıntılarının yalnızlıklarıyla bir araya
Geldik Akşamın kendini sabahta Özletmesi Gövdende bir aşkın ağlama sesi Soyunup gökyüzü kesilmesidir Gözlerine astığım yalnızlığın renkleridir Her saatin içimde bir cenaze gibi Geçip gitmesidir Adını bilmediğim bir çiçektir bahçenin Yolunu kesen Meyvelerdir artık urganlarda çürüyüp giden Bir vakumun düşlerimi emmesidir uykun Bana ilk ezberlediğin şarkıları söyle Söyle uyu güneşte uyusun Gökdelenler arasında kaybolan gölgen olsun Yalnızca bedenlerin konuştuğu gecelerin Geride kaldığı Yapıları ayakta tutanın harç olmadığını Söyle Kim kimi doğurdu geceden ve sözden kendini Ayırarak Sen görünmüyorsun artık Yol değişmedi yolcu yerinde sayıyor Ah Sözlerinden kendime yaptığım lamba Ayak izlerini bulmak için kalbime tuttuğum ayna Onca yaralı ağaçların saf duygularından Bayram yerinden geçer gibi geçersin Gülden elbiseler dikiyorum yağmura Herkes sessizce konuşuyor nedense Bir yüzüm çocuk bir yüzüm ihtiyar kalıyor Tahta çivilerle bir araya getirdiğim gemi Göğü delen iki ırmaktan geçiyor Cesaret dua eden bir korku kılığında sıkılmış Terli yumruklar bırakır bana Geceleyin bir kadın atar kendini suya Boğulur su Ağıt mı Ölüm mü İntikam mı Gaz lambaları geceyi yakarken üzümler Korkudan kararır Bir çember çiz kimse girmesin içeri Kuşlar ki insanın çocukluğudur Kanat ol uç Kalbim senin kınından çıkmış hançerse İster kendini vur ister beni Kimse olmasın ateş bile Beni alan kanat senin uykundu 23.10.2008 SOKAK ŞAİRİ |
Takdir ederim üstat. Saygılarımla.