Bu şiir, zamana ve doğaya içkin bir derinlikle örülmüş, içten ve dokunaklı bir anlatı sunuyor. Yağmurun ekmeği seçmesi, başak zamanına dokunması; bereketin, sabrın ve yaşamın döngüsüne dair güçlü bir metafor oluşturuyor.

Şairin dizeleri, bazen durgun bir göletin yüzeyindeki halkalar gibi usulca genişlerken, bazen de rüzgârın önüne kattığı kuru yapraklar gibi savruluyor. "Güvertede iki göz su" gibi imajlar, hem denizciliğin hem de gözyaşının yankılarını taşıyor; yürekten süzülen bir hüznün ve kabullenişin işareti oluyor.

Zamanın içinden geçerken, sobada pişen ekmeğin kokusuyla, karlı dağların soğuk yüzü arasında gidip gelen bir ruh hali var bu dizelerde. "Kemik içindeyim" diyerek varoluşun kırılganlığını hissettiren şair, "Yanık ekmek kokusu içinde" derken hem geçmişin hem de özlemin kokusunu duyuruyor bize.

Şiirin doruk noktalarından biri de anneliğe dair dizeler. "Çocuklar anne yapar anneyi" derken, anneliğin yalnızca doğurmaktan ibaret olmadığını, bir varoluş hali olduğunu fısıldıyor. Kekik kaynatan annelerin huzur dolu bağırları, hayatın sıcak ve korunaklı tarafını hatırlatıyor.

Ve son dizede, her şeyin özeti var: "Yaşamak hepimizi." Şair, yağmurun toprağa düşmesi gibi, yaşamın hepimizi içine aldığını, acısıyla ve sevinciyle bizi biçimlendirdiğini söylüyor. Bu şiir, sabırla yoğrulmuş, doğayla iç içe bir varoluşun, hüznün ve umudun şiiri.

Gerçekten etkileyici, güçlü imgelerle dokunmuş, derin anlamlar barındıran bir eser. Şaire büyük bir saygı ve hayranlık duymamak elde değil.