Uzun zamandır kalemi almaz oldum elime.
Kim bilir belki de , şiir yazmaktan vazgeçtim artık.
Eskisi gibi değilim
Deniz kenarında sabahlayıp,
Martıların alaycı gülüşlerinin eşliğinde,
Oturup dertlerimi sayıklıyorum.
Hiç bir şeyin tadı kalmadı artık
Hiç bir dokunuş  ısıtamaz yüreğimi .
Eskiden aşk kokan bu şehrin sokaklarında ,
Artık acılardan geçilmiyor
Saksılar ayrılık göz yaşları ile sulanmış.
Küflenmiş duvarlar acıların izlerini taşıyor ...
Ve ne zaman evime gelsem seher vaktinde
gözlerim ıslanıyor , nutkum tutuluyor.
Kaldıramıyorum bu yalnızlığı
Saklı çekmecemde yakut misali saklarım yârimin adını.

Hangi tozlu sayfayı açsam buram buram sevda kokuyor
Yanık kokusu gelse de ciğerimden
Seni bir an olsun hatırlamak
Hayata döndürüyor

Ve ne zaman hayalini kursam bir şeylerin
Kelimeler dökülmüyor satırlarıma.
Dedim ya ; belki de şiir yazmaktan vazgeçtim artık.

Şimdi ise Kimsesizlik içinde, tüketiyorum ömrümü
Bir şefkat , ufacık bir sevgi kırıntısı göremiyorum kimseden.
Nasıl söylesem; bilmiyorum.
"Birbirini kovalayan , dalgalar kadar yalnızım..."

Harun Alan