acılar
insanın benlik kabuğunu kıran yağmurlara benzer
acılar
tenimize değen tohumlar gibi
bizden taze filiz vermemizi umar
insanlığın gözünü gönlünü
taze bir bahara açar acının yere indirilişi

ortak hüzünler, ortak kederler
bizi birbirimize kardeş eder
birbirimizden birbirimize kapılar açar
birbirine sırt dönmeye alışkın
birbirini yaban bilmeye hevesli insanlar
müşterek bir tasanın açtığı yaralar sayesinde birleşir
buluşur, tanışır, kaynaşır

acılar
kalıbımızdan kalbimize taşır bizi
böylece acıyabilir olduğumuzu anlarız
kırılgan olduğumuzu fark ederiz
aynı yerimizden çatlayabildiğimizi görüp
sokuluruz birbirimize
birbirimizi ayrı gayrı görürken
bir de bakarız ki aynı çaresizliğin eşiğinde
aynı yüzün kırışık çizgilerinde bekleşiyoruz

birbirimizi ilgisiz alakasız değilmişiz
meğer aynı kederin kıyısında bükmüşmüşüz boynumuzu
acıyan yanlarımızı birbirimizden sakladıkça
acımaz oluruz birbirimize
kırılgan taraflarımızı inkar ettikçe
çelikten tunçtan sayarız kendimizi
yok sayarız birbirimizi

paylaşılmış acılar ve müşterek kederler
aynı insanlık yatağına akıtır bizi
bir kez daha tanışırız birbirimizle
bir kez daha barışırız
devrilir gamsızlığımız, yıkılır alakasızlığımız

işte bu yüzden
ortak acıları
ve ortak acıların kurbanlarını anarken
onların canlarıyla kanlarıyla ödedikleri
o ağır bedel bizim canımıza can katar

bizi küskün ve dargın düştüğümüz kuytulardan kaldırır
gömüldüğümüz bezginliklerden
ve bıkkınlardan çekip alır
kış uykusundan uyandırır yüreklerimizi

dünyayı dünyadan ibaret bilenlerin
dünyadan ötesine körelenlerin hesapları tutmaz
onlar hasat mevsimini bilmezler
onlar Allah’tan ve ahret gününden ümitlenmezler

dünya ahretin üzerinde incecik bir tüldür
oradan buraya ışıklar sızar
buradan oraya ışıklar düşer
ayaklarımız gün geçtikçe öbür tarafa kayar
dünyada kaybederiz
elimizden çıkar sevdiklerimiz

elinden çıkacağız sevdiklerimizin
belli ki kaybedeceğiz
belli ki kayıp edileceğiz
çünkü dünya ahretin tarlasıdır
onlar en kıymetli canlarının
toprağa düşeceğine razıdırlar
bir çiftçinin hoşnutluğu ile
can tohumlarını toprağa bırakırlar
bir çiftçinin umudu ile azalırlar dünyada
az alırlar dünyadan

hasat vaktini bilir onlar
daha çoğunu umarlar
tükenenin ardında tükenmeyenin bilirler
sonların sonunda sonsuzluğa aşinadırlar
ahreti gözler onlar

işte bu yüzden,
dünyada düşerler toprağa
dünyayı düşürürler gözlerinden gözyaşı gibi
belli ki her can kurban olmaya değmez
ibrahim’in ismail’idir kurban
yakub’a yusuf’tur kurban
zekeriyya yahya’sını ekmiştir toprağa

imran ailesi meryem’ini adamıştır
meryem isa’sını nezretmiştir kurban diye
çünkü tarlanın hasadı için
toprağa değerli tohumlar düşmelidir
çünkü dünya dünyadan ibaret değildir

dünyayı dünyadan ibaret bilenlerin,
dünyadan ötesine körelenlerin hesapları tutmaz
kurban hesabında
onlar kurban pazarına gelmezler
onlar hasat mevsimini bilmezler
onlar Allah’tan ve ahret gününden ümitlenmezler

redfer