0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
107
Okunma
Kızıl Karanfil
Kızıl karanfil kokuyordu toprak,
Her yaprağı bir ağıt gibi sessiz.
Deniz, gökkuşağında gezinirken,
Göğün mavisi bile hüzünlüydü.
Rüzgar, geçmişten bir şarkı fısıldar,
Her notası kaybolmuş bir umudu taşır.
Kök salan karanfiller kan renginde,
Bir direniş gibi büyür toprakta.
Ay ışığı değince solgun yapraklara,
Gizlice dökülür göğün gözyaşları.
Ve her damlada bir hikaye saklı,
Kimi bir özlem, kimi bir veda sanki.
Deniz, dalgalarla konuşur durmadan,
Kızıl karanfilleri anlatır rüzgara.
Gökkuşağı silinirken ufuktan,
Toprakta yankılanır hala o sesler.
Ey karanfil, kimin canıydın sen?
Hangi sevdanın, hangi yarım kalmış sözün?
Ve hangi sessiz çığlığın şahitliği,
Kokunla sardığın bu koca Dünya?
17.04.1987-Fethi Akın
5.0
100% (1)
