Masum bir yürekte beyaz sevmiştim seni.
İlk günkü gibi heyecanlıydım.
Her yanına geldiğimde dilim damağıma yapışırdı.
anlamsız bir şekilde susardım.
sana mı susardım, aşka mı susardım, yoksa susar mıydım? Onu da bilmiyorum.

Sana anlatmak istediğim cümleler hep boğazımda düğümlenirdi. Ne diyeceğimi bilemezdim.
Ve ellerimi koyacak yer bulamazdım terlerdi avuç içlerim,
sen yine de tutmak isterdin. Ben ise dizlerimle kurulardım.

İlk kez hissetmiştim kalbimdeki Uçan kelebekleri.
Hani böyle içinde tutamazsın ya savrulur bir yerden bir yere anlamsız bir şekilde ne olduğunu anlamadan tıpkı onun gibiymiş.
Derlerdi inanmazdım başıma gelmeyince.
Seni kalemime anlatmak istiyorum. kelimelere dökmek, Orada yaşamak, orada yaşatmak, orada anlatmak, ama onu da beceremiyorum.....
Ben seni ne ile nasıl anlatacağım onu da bilmiyorum.

Sen bakınca bana; güneşi ellerimin içine alırdım, öyle hissederdim sıcaklığını, içim alev alev yanardı.
Sen gülünce bana; Dünya sanki bir tek benim etrafımda dönerdi sanırdım.
Sen her bana seslendiğinde dururdu Rüzgar,
kesilirdi Yağmur sen soluğunu alırdın, Kainat seninle nefes verirdi.

Sen tutunca ellerimi içimdeki çocuklar haykırırdı sevgimi, mutluluk çığlıkları atardı her biri..
Sen giyince beyazları, sanki bütün melekler kanat takmak için inerlerdi semadan.
Sen basınca gönül toprağıma, yeşerirdi bütün çiçekler tomurcuklanırdı Zambaklar.
Sen kapatınca gözlerini, her yer bana gece olurdu.
Uğur böcekleri gelirdi omuzuna konardı, etrafında uçuşurdu. Ay yüzünü sana dönerdi,
Yıldızlar taç olmak için inerdi saçlarına
kıskanırdı aşıklar, yarım kalmış tüm hikayeler..
Seni anlatmak, yaşamaktan daha zor...
seni yaşamak, nefessiz kalmak gibi...
ben ne anlatabildim seni, nede yaşayabildim.
ben seni sadece çok sevdim.

Sen cennetteki tuba ağacıydın, ben ise gölgende bir ömür beklemeye razı, belki Mecnun, belki Ferhat, belki de Tahir ..

çünkü ben seni hep çok sevmiştim...

çünkü ben seni masum bir yürek ile beyaz sevmiştim...