Bir düş göreyim dedim an’lık,
Senden uzakta, kendime yakın gibi.
Gecemin saçları meyhane kokuyordu...
Hani aşıklar yıldızları severdi...
Ay, bize masal anlatırdı.
Hüzünlü bir özlemmiş duyduğum,
İçimdeki toz pembe dünyada.

Bağlama umutlarını yorgun bakışlarıma,
Beni tutsak etme bakışlarına.
Ben dertlerin ozanıyım...
Bu ne demek biliyor musun ?
Gülüyorsun ama yüreğin yasta !
Şimdi sonbahar kadar yorgunum,
Anılarım dökülmüş sokaklara...

Tekmil gecelere yağmur oluyor gözlerim,
Bir zambak kokusunda hatırıma düşüyorsun.
Kuşlara, çiçeklere , yollara anlatıyorum...
Benden uzak gözlerini.
Ve inanmalıyım ki,
Bir kere daha beni yaşatan ümidindir.
Şimdi sensizliğe alışmaya çalışıyorum,
Yaşamak soğuk bir kış gecesi gibi karşımda.

Yaşanmaz oldu oysa bu şehir,
Sokaklar başıboş acılarla dolu.
Hasretin pusular kurmuş...
Dolaştığım sokaklarımda...
Saatler durmuş,
Karanlıklar korku dolu gecenin gözlerinde

Ne olur gel !
Bırak her şeyi yerli yerinde kalsın.
Silinsin hüzünler,
Sana hasret dudaklarım...
Şarkımızı mırıldansın...
Bırak gözlerin bende kalsın.

3 / 2 / 2025 İstanbul