gülüşlerime sokacak bir çomak buldum; yeşillerini bezeyen kahve menevişler...
attım kendimi yol yol çalımına
çaldım sırtımı varışsız yokuşuna
durdum yürüdüm
durmadım sürüdüm yüreğimin saçını
git ha git!

çıplak ayak geçtiğim
yağız yazlar
ayaz kışlar
ve yırtıp aldı üstümdeki gardı hayasız baharlar


hörgücümden içe içe sevdayı, yürüdüm bugün...


nasıl az yorum almış
hayret ettim
diğer okuyan arkadaşları
esefle karşıladım
efem
...

Somut dünyada attığı adımların sevgi dünyasındaki izdüşümlerini açıyor Şair.
Her yol bir yere taşır yolcusunu, buradaki ise varşsız bir yolcu.
Yürümeden olmuyor, yürünse de varılmıyor menzillere. Belki de o yolda karşılaşmış olmanın dayanılmaz ruh lezzetinin anısına yeniden yeniden yürünüyor. Yaşayana özel duygular var, öyle ki,
Ancak çok orijinal sözlerle çok özel çağrışımlarla o dünyanın gelebiliyoruz yakınına.
gülüşlerime sokacak bir çomak buldum
yeşillerini bezeyen kahve menevişler...
ve diğerler, diğerleri...
Sıradan şeylerin şiire dönüşmesi herhalde böyle oluyor.

Ben kendi adıma bu şiirin dışında bir hareket, bir devinim; iç dünyasında ise içe kapanma, hareketsizlik, yetinme, sabretme, çile çekme gibi modern hayatta ve yeniyetme aşklarda hiç olmayan bir duruş gördüm. Bu sevgisi tarife sığmayan bir yüreğe ait olmaıdır. Kendini hayatın hiç bir alanında alacaklı görmemiş olan. Muhtaçlığını, özlemini zenginliğe dönüştürmüş olan. İçim kanadı, ki yabancısı olmadığım bir dil...

Yolların kavşağında, yokuşların zorlu sırtında, gecelerin acımasızlığnda, ayazlarda yalnız geçilmiş, geçirilmiş yıllar.
Bilirim.
Baharlaraın çağrısına, yazların albenisine yanıtsız kalmak.
Bilirim.
Ve ben ki bununla beaber ne kötüyüm, ne kötüyüm.
En güzel halimde bile, bir yanım hep kötürüm.
Selamlar ve saygılar.

şair güzel bi şiir yazmış okumak gerek kelime oyunu bol ama bazen yerinde olmsa da