Şimdi karanlığa bakıyor,
‎Bir zamanlar ışığım olan gözlerin...
‎Gözyaşı diye yalan akıyor,
‎Oysa yeminler kadar gerçekti gözlerin...
‎
‎Sen unutulmayı hakeden bir hikayeydin,
‎Ben ise unutmayı bilmeyen bir kalem.
‎İçimde, adını unutturmayan öfke,
‎Yedi bitirdi beni dirhem dirhem.
‎
‎Sevgi mi?
‎Kalbimde sana hep yer vardı.
‎Şimdi mi?
‎Yanmış kelimelerin külleri kaldı!
‎
‎Sevdanın elleriyle kurduğum şehir,
‎İhanetin gölgesinde yıkıldı.
‎Geriye bıraktığın koca bir enkaz,
‎Ve herşey bu şehirde bana yabancı kaldı.
‎
‎Gözlerin bir zamanlar ışık saçardı.
‎Şimdi ihanetin gölgesinde kaybolmuş
‎Bilmiyorum kim kaybetti, kim kazandı.
‎Bildiğim tek şey, biz diye birşey kalmadı.
‎
‎Geceleri, uykusuz kalacak gözlerin
‎Sustukların boğazında düğümlenecek...
‎Belki ilk defa vicdan sahibi olacaksın
‎İşte o vicdan seni, için için kemirecek.
‎
‎Ne yaptıysan kendine yaptın.
‎Dünya malını servetin sandın
‎Geldin de şimdi yanıma,
‎Kefenin cebi olmadığını mı anladın?
‎
‎Ne yapsan ne desen anlamsız,
‎Göz yaşını akıtsan da, bu saf artık kanmaz
‎Bir kez söndü mü gözlerinde ki o ışık,
‎Karanlıklar artık aydınlanmaz.
‎
‎Bir tiyatro sahnesi, son cümle senin!
‎Söyledin cümleni kapandı perde...
‎Işıklar söndü, seyirci dağıldı
‎Kimseler kalmadı artık başladığımız yerde
‎
‎Yıkılan bir şey tamir olmaz, yeniden yapılır
‎Ve yeniden inşâ etmeye yok artık zaman
‎Boşuna çabalama eski günlere dönmek için,
‎Ben çok denedim geri gelmiyor zaman...
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎
‎