Bu yardım çığlığı, yeterli mi?
Boğazım yırtılana kadar bağırıyorum...
Her şeyin nasıl biteceğini,
Görebilmek için bekliyorum,
Ve en dürüst gülüşünü duymak istiyorum...

Doktor, acaba yine bahane mi buluyorum?
İçimden bir ses "evet." diyor...
Ama başka bir sesi dinliyorum,
O ise sana ve diğer herkese,
Bedenimin canlı kadavra olabileceğini söylüyor...

...

Ne şanslı ki bana, tam karşında ölüyorum!
Sadece iletişim kurmaya çalışıyorum,
Çünkü, kanser ve kolera sonumuzu getirecek...
Ama bekle, az sonra veba da gelecek,
Geçireceğiz havale, kuracağız hayaller birlikte...

...



Ah, bugün haberleri okudum, oğlum!
Siyah yaralar yayılıyormuş bedenine,
Aynı gördüğün gibi benim bedenimde...
İmkansızmış kurtulmak, yasak artık dışarı çıkmak,
Zaten kırık bir tahta at gibi, ayakta zor duruyorum...

...

Ne şanslı ki bana, tam karşında ölüyorum!
Sadece iletişim kurmaya çalışıyorum,
Çünkü, kanser ve kolera sonumuzu getirecek...
Ama bekle, az sonra veba da gelecek,
Geçireceğiz havale, kuracağız hayaller birlikte...

Çok tatlı bir hastalık metaforu...
Sence değil mi? Peki, ne o zaman bu?
Yok bir bedenim, gövdem ya da başım:
Senden sonra veba en iyi arkadaşım!
Senden sonra veba en iyi arkadaşım!
Senden sonra veba en iyi arkadaşım...

...

Bu yardım çığlığı artık yeterli mi?
Çünkü kazıdım onu, dizelerimin arasına...
Çünkü o sahip olduğum tek şey,
Aklıma mukayyet olan,
Hasta yatağımda, bir umut bekliyorum....

...

Ne şanslı ki bana, tam karşında ölüyorum!
Sadece iletişim kurmaya çalışıyorum,
Çünkü, kanser ve kolera sonumuzu getirecek...
Ama bekle, az sonra veba da gelecek,
Geçireceğiz havale, kuracağız hayaller birlikte...

Çok tatlı bir hastalık metaforu...
Sence değil mi? Peki, ne o zaman bu?
Yok bir bedenim, gövdem ya da başım:
Kara veba benim en iyi arkadaşım!
Kara veba benim en iyi arkadaşım!
Kara veba benim en iyi arkadaşım!
...
..
.