Beni bu ayrılıklar yıktı
Zehir - zıkkım ayrılıklar
Aramıza yılları soktular hoyratça
Hazan sarısına boyadılar en güzel günlerimizi
Gözyaşına bandılar ekmeğimizi

Sen, karanlık gece
Getir artık uykularımı gözlerime
Korkulu düşler yığın yığın gecemde
Yağmurlu havaları bekliyorum
Ortak etmek için gözyaşlarıma
Şarkılar sa farketmiyor artık sensiz
Delip geçiyor içimin sokaklarını
Büsbütün yalnız kaldım senden sonra

Gelsen
Bir sabah süprizlerle
İnanamasam gözlerime
Koparsan kimsesizliğimin çözülmez zincirlerini
Unutsam bunca çektiğim çilelerimi
Unutsam ağıt dolu gecelerimi
Yeniden avuçlarıma otursa
Yaşama sevincim
Bir mutluluk şarkısı yeşertsen dudaklarımda

Dinlensem yeniden gözlerinde
O şarkılı zamanlarımızda doysam her öğün
Bir sabah çıkıp gelsen
En mutlu şarkılarımla uzansam pencereme
Unuttuğum o mutlu yaşantıma
Dönsem yeniden

Şimdi çöllerin uğultulu rüzgarları
Esiyor beynimin içinde
Ateş yüklü yıldızlar düşüyor
Gözlerimin kanlı bulutlarından
Karanlıklar inerken her ikindi sonrası pencereme
Uğulduyor geceler
Anlatması güç bu hikayeyi
Her nefes alışım, bir alev gibi yakan
Şimdi bütün anılarım sırıtır da gecemde
Korkulu filmler seyreder gibi
Titrerim... Sığınırım yine karanlıkların koynuna

Bak şimdi bana son kez
Bak da gör... Sensizliğimi !
Güneş ufukta kaybolurken
Bir umut ışığı ararım gözlerinde
Artık o okul çağının yollarında
Atmıyor nabızlarım
Ben geceleri gözlerinde taşıyan ozan
Üşüyen ellerim karanlığın alnına
Kurşun gibi şiirler yazıyor
Tüm aynaları parçalarken yüreğimdeki isyan
Kan sızıyor gözlerimin pınarlarından

Şimdi Güney’in kirpiklerinde
Sabırsız damlalar salkım saçaktır
Ve, duyarım Fırat’ın serin sularında
Çağlayan ağıtlarımı ardımdan
Acılar bende, tükenmişliğim duvarlarımda
Darmadağınım baktığım aynalarımda
Şu dev alemin alay eden kahkahaları niçin ?
Öyle öfkeliyim ki
Bir yanardağın lavları gibi
Göklere doğru yükselir alevlerim !


Günay Koçak

17. 01. 2025