sen rüyasıydın
bütün yalnızların
küçük bir dokunuşunla
kanamayı bekleyen yarası
her bahar açmasını
beklediğimiz
erik ağacı
suskun
beyaz
ve masum
yetisiydin
tek başına
dik başına
hayatta kalmanın
günün vaktinde ayması
ve gecenin huşu içinde
inmesiydin yere
hem en yakın dostuydun
tanrıların
hem en azılı düşmanı
sevdiklerin vardı
çok ve az
daha çok ve daha az
sevmediklerinin mezarı için
çiçeklerin vardı
şarap tütün
ve özenle büyüttüğün
vahşilikle karıştırılan
bir kimsesizliğin vardı
sürüsüz uçan kuşlar
süzülürdü semalarında
kimbilir kaç yeryüzü tutsağının
göz hakkı vardı üzerinde
nasıl da bilmiştin
bir gün hangimizin
ışıkları açacak kadar büyüyeceğini
ve hangimizin buna engel olmayı
amaç edineceğini
kör olursan sakın korkma
elleriyle de görür insan demiştin
kapat gözlerini
öyle dokun demiştin
belki sadece bunun için vazgeçerim bir gün yalnızlıktan

hem kim sevmez ki
sonu yağmurlu bir filmi



(ikiocak2025, Datça)