Acı, bir gölge gibi peşinden gelir,
Sessizce sarar seni, fark etmeden.
İçinde bir çığlık, duyulmaz kalır,
Ve her adımda biraz daha derinleşir.
Zaman geçer, ama acı dinlemez,
Geçmişin izleri, her an seni izler.
Bir söz, bir bakış, bir hatıra…
Hepsi yeniden canlanır, sarmalar seni.
Kalbinin derinliklerinde bir yara,
Her gece daha da kanar, fark etmesen de.
Sözler susar, gözler anlamsızlaşır,
Yalnızlık, bir dost gibi içini sarar.
Bazen düşler, bir umut gibi gelir,
Ama acı, onlara da gölge düşürür.
Bir gülüş, bir dokunuş… Hepsi geçici,
Çünkü acı, bir ömür boyu seninle olur.
Sevdanın izleri, hüsrana dönüşür,
Hayat sana unutmamayı öğretir.
Her kayıp, her hüsran bir derstir,
Ve acı, bir zamanlar sevdiğin bir şeydir.
İçindeki boşluk, neyle doldurulur?
Kimse bilmez, çünkü acı sadece yaşanır.
Bir çığlıkla başlar, ama hep sessizdir,
Ve her zaman bir yerlerde seni bekler.
Bir an gelir, acı seni terk eder mi?
Bunu kimse bilemez, kimse çözemez.
Ama bil ki, her acının ardında bir güç vardır,
Ve sen, bu güçle yeniden doğarsın bir gün…
İçindeki karanlık, bir zamanlar seni yenecekmiş gibi görünse de,
Her acı, bir fırsattır, bir öğrenmedir,
Ve sonunda, o karanlık sana ışığı gösterecek bir yıldız olur.
Çünkü acı, sonunda seni sen yapan bir yolculuktur.