Sevgilim...
Yine gecenin karanlık
deminde’yim. Yaşam ile ölüm arasında... Araftayım. Kan damlayan yaralarıma... tuz basarken. Hayalinle yüreğimi Demliyorum. İcim’mi? Her zamanki gibi göç hâlinde... Varlığının... coğrafyasına,Topraklarına Doğru... Akılsızca, şuursuzca, pervasızca... Yol bilmez,iz bilmez, duygularım, umutlarım... Aç itler gibi arlan’maz utanmazlar. Ahhh sevgili... Ve sana ulaşamamak,Varamamak. Gecenin bütün kederi omuzlarım’da. Ruhumu,benliğimi, varlığımı... Kanatırcasına... Hayalini çiziyorum gecenin demine. Yüreğime lapa lapa yağan ızdırapla... Geceyi aydınlatan gözlerinden... Öpüyorum. İçimde yanan umutlarımı... diri tutuyorum. Ne gün ağarmayı öğreniyor. Nede ben Sabahlamayı. B__T__✍️ |