BÜYÜDÜM BENRuhumun kayıp parçası gibisin anne, Oysa en çok sana ihtiyacım vardı... Düşünce yaramı üflemene, Ağlayınca gözümün yaşını silmene, Dizlerinde uslanmaya, Koynunda yatmaya ihtiyacım vardı anne... Ama bir en çok sen yoktun. Yaralarımı bir tek sen sarabilirdin, Ama yoktun. Bir tek sen onarabilirdin parçalanmış ruhumu, Ama yoktun... Oysa doğuştan hakkımdı benim evlat olmak... Şimdi büyüdüm; Saramasamda yaralarımı, O yaralarla yaşamayı, Kanasamda göstermemeyi, Ruhum parçalara ayrılmışken gülmeyi öğrendim ben anne, Kalbim küçücükken gelmedinya hani, Saramadınya ruhumun yaralarını, Gelme artık büyüdüm ben, Çalıkuşu gibi... Yurtsuz, yuvasız, sevgisiz... Gelsen de saramazsın yaramı artık, Büyüdüm ben... |